Τρεις νυχτώθηκαν, νύχτα βγήκαν παγανιά
καρτερέψαν στη γωνιά και φοβήθη η γειτονιά
ερημιά και σκοτεινιά τρεις που βγήκαν παγανιά.

Τρεις μανούλα μου, νύχτα τα μιλήσανε
στο περβόλι ορμήσανε τον ανθό τρυγήσανε
τον κορφολογήσανε.

Τρεις ξημέρωμα κλέψαν την αγάπη μου
πείσμα και γινάτι μου του εχθρού μου τ’ άτιμου
το καρφί στο μάτι μου, κλέψαν την αγάπη μου.

Τρεις μαραίνεται δίχως ήλιον ο ανθός
τρεις και τού κλεψαν το φως ο γαμπρός κι εστάθη ορθός
δίχως ήλιον ο ανθός έγινε ο παθώς μαθώς.

Τρεις, κηδέψανε στην καρδιά μου παγωνιά
ψεύτη κι άδικε ντουνιά πάρτε απ’ άλλη γειτονιά
άι και τρύπια τα πανιά.

Τρεις κι ανάθεμα, μεθυσμένοι από ρακί
τρύπιο και λερό βρακί δεν κατέχουν ναυτική
ξένοι και περαστικοί.