Τ’ αστέρια να χαμογελάνε
κι εμείς να θέλουμε λυχνάρι,
αλλού τα μάτια να κοιτάνε
και να περισσεύει το φεγγάρι,
να `ναι η γη μας κεντημένη
με πασχαλιές και μαργαρίτες,
κι εμείς να θέλουμε οργισμένοι
άλλη ζωή σ’ άλλους πλανήτες,
κι εμείς να θέλουμε οργισμένοι
άλλη ζωή σ’ άλλους πλανήτες.

Αχ! να γινόμουνα λουλούδι
και πεταλούδα για μια μέρα,
ελεύθερος σαν το σπουργίτη
να με σκοτώνουν στον αγέρα.

Να `ναι δικοί μας οι αιώνες
και να καθόμαστε μοιραίοι,
λες κι είν’ τα σπίτια μας ξενώνες
κι εμείς φτωχοί μουσαφιραίοι,
αυτή η γη δε μας αξίζει,
από το βάρος μας μουγκρίζει,
αυτή η γη δε μας αξίζει,
είναι για μας πολύ μεγάλη,
αυτή η γη δε μας αξίζει,
να φύγουμε, να `ρθούνε άλλοι.

Αχ! να γινόμουνα λουλούδι
και πεταλούδα για μια μέρα,
ελεύθερος σαν το σπουργίτη
να με σκοτώνουν στον αγέρα.