Η σφαίρα λάμπει ασήμι που απλώνει στον πλανήτη,
στα μάτια πέφτει πάχνη στο φως του αποσπερίτη,
ζευγάρια αγκαλιασμένα, πουλιά που τιτιβίζουν,
και τα δικά μου μάτια με δάκρυα πλημμυρίζουν.

Πόσο σε θέλω απόψε, αχ! πόσο, πόσο σε ζητώ,
καθώς η νύχτα ορμάει μεσ’ στην ψυχή μου
που δε σ’ έχω φως μου.

Η νύχτα σε ζητάει, σε θέλει η μοναξιά μου,
η νύχτα που σκορπάει στα χείλια την καρδιά μου,
θλιμμένο το φεγγάρι μου μοιάζει δακρυσμένο,
που αλλάζεις μαξιλάρι κι εγώ αργοπεθαίνω,
δεν έχει μέτρο ο χρόνος για να τον μετρήσω,
μετράει διπλά ο πόνος, εγώ κι α’τός θα ζήσω.

Πόσο σε θέλω απόψε, αχ! πόσο, πόσο σε ζητώ,
καθώς η νύχτα ορμάει μεσ’ στην ψυχή μου
που δε σ’ έχω φως μου.

Μεγάλο θαύμα είναι το θαύμα αυτού του κόσμου,
μα όταν είσαι μόνος, μια κόλαση είναι φως μου,
να σε είχα εδώ παρέα, ν’ ανθίσω, να γλυκάνω,
και μουσική ωραία ν’ ακούγεται απ’ το πιάνο,
εσύ που τόσο λείπεις στης νύχτας το τοπίο,
τον κόσμο αφήνεις άδειο, σκληρό, φτωχό και κρύο.

Πόσο σε θέλω απόψε, αχ! πόσο, πόσο σε ζητώ,
καθώς η νύχτα ορμάει μεσ’ στην ψυχή μου
που δε σ’ έχω φως μου.