Έρημη σαν πόλη, νύχτα του χειμώνα,
είναι η ζωή μου μες στη μοναξιά.
Κάποια ευτυχία σαν την ανεμώνα,
έζησε για λίγο κι έσβησε μετά.

Τώρα πια έμαθα μονάχη.
Τώρα πια δεν μπορώ φωνές.
Κι η ζωή όσο και να τρέχει,
η καρδιά μου έμεινε στο χθες.

Ήσουνα ποτάμι κι ήμουν διψασμένη.
Πρόλαβα και ήπια μόνο μια γουλιά,
Κι έμεινα στην άκρη παραπεταμένη,
να περιπλανιέμαι μες στη μοναξιά.