Ξανά στην άγονη γραμμή
βρέθηκα να ’μαι μόνος
η ανάμνησή σου ακριβή
σαν μια κολόνια παιδική
που άφησε ο πόνος.

Σκόνη παντού και χαλάσματα γύρω
ποια αγκαλιά θα με πάρει να γείρω
μες στη βροχή τις πληγές να ξεπλύνω
σ’όλο το χθες σημασία μη δίνω.

Στης νύχτας σου το σκηνικό
μαζεύω την αυλαία
κι απ’την αρχή θα κατοικώ
σε νοικιασμένο ενικό
στης μοναξιάς τη θέα .

Σκόνη παντού και χαλάσματα γύρω....