Ήρθες καημένη μου ψυχή στη γη σαν πεταλούδα,
να δεις του κόσμου τις γητειές κι ύστερα να χαθείς,
να δεις το δάκρυ της χαράς και το φιλί του Ιούδα,
πως στόλισαν το πρόσωπο στο φως μιας χαραυγής.

Το χιόνι που `πεσε πυκνό καθόλου μη φοβάσαι,
στις φυλλωσιές της άνοιξης ν’ απλώσεις τα φτερά,
να `χεις μια ξάστερη καρδιά σαν πέφτεις και κοιμάσαι,
κι ένα κοπάδι όνειρα να τρέχουνε λυτά.

Ανθίζει η μέρα και σκορπάει το φως της μεθυσμένη,
σαν το νερό που ανάβλυσε σε μυστική πηγή,
έλα κι εσύ να δροσιστείς ψυχή ταξιδεμένη,
που `χεις φωλιά στον ουρανό και περπατάς στη γη,
έλα κι εσύ να δροσιστείς ψυχή ταξιδεμένη,
που `χεις φωλιά στον ουρανό και περπατάς στη γη.