Ήταν ο αέρας χωρίς φύλλα, ρυάκια, δέντρα,
τα χωριά διακρίνονταν μακριά,
κάτω απ’ τ’ ανοιχτόχρωμα βουνά,
κουρασμένος απ’ τα παιχνίδια πάνω στη χλόη,
κάθομαι τα πρωινά του Φλεβάρη
λουσμένος την ερημιά του πράσινου αέρα.

Ήταν ο αέρας χωρίς φύλλα, ρυάκια, δέντρα,
σύννεφα λευκά κι ο γκρίζος ουρανός,
κάπου στον ορίζοντα μακριά,
κουρασμένος απ’ τα παιχνίδια πάνω στη χλόη,
βρίσκομαι στην παγωνιά του Φλεβάρη
λουσμένος την ερημιά του διάφανου αέρα.

Επέστρεψα το καλοκαίρι στο μέσον της εξοχής,
τι μυστήριο από φύλλα και πόσα χρόνια περασμένα.

Τώρα ξανά Φλεβάρης, ρυάκια, δέντρα,
κάθομαι στη χλόη, τα χρόνια περάσαν για το τίποτε.