Σαν πέφτει και κοιμάται,
η Χρύσα δε φοβάται να ονειρευτεί,
και πίσω από τους τοίχους
με της καρδιάς τους χτύπους μετράει τη ζωή,
κορίτσι και γυναίκα,
πέρασε χρόνια δέκα στη φυλακή,
και λέει στη διπλανή της,
θα φύγει απ’ το κελί της σαν το πουλί.

Σαν πουλί, πώς ζητάει η ψυχή,
να πετάξει ως εκεί που ο ορίζοντας σβήνει
και καμιά φυλακή δεν μπορεί να την κλείσει,
δε χωράει η ψυχή σε καμιά φυλακή,
σε καμιά φυλακή.

Απ’ το παράθυρό της
έξω στον ουρανό της κοιτάει ψηλά,
κι ένα μικρό σεντόνι
απ’ το λαιμό διπλώνει, σφιχτή θηλιά.

Σαν πουλί, πώς ζητάει η ψυχή,
να πετάξει ως εκεί που ο ορίζοντας σβήνει
και καμιά φυλακή δεν μπορεί να την κλείσει,
δε χωράει η ψυχή σε καμιά φυλακή,
σε καμιά φυλακή.