Κι όλο σε ψάχνω
μες στους διαδρόμους
του μυαλού μου να σε βρω,
μάταια όμως,
είσαι διάφανη και δε σε διακρίνω.
Ξέρω, οι άνθρωποι αλλάζουν
την ώρα που πονούν.
Πώς να δικάσεις,
αφού πονώ κι εγώ αυτή την ώρα.
Δε θέλω να σε κατακρίνω.

Μα σε φοβάμαι, μα σε φοβάμαι,
πόσο φοβάμαι.
Φοβάμαι, φοβάμαι.

Κι όλο σε βρίσκω
έξω απ’ την πόρτα
της καρδιάς μου να κοιτάς
και να γελάς
και να υποκρίνεσαι
πως έχεις καταλάβει.
Είσαι ωραία, έγχρωμη
σαν του ήλιου το φως
και φέγγεις τόσο
που μου καις τ’ αρνητικά
της θύμησής μου.
Αυτό το φως πώς με τρομάζει.

Και σε φοβάμαι...