Πήρες το τρένο απ’ τη Σαλονίκη
ήρθες και ήμουν μόνος μου στο σπίτι
θολή η ατμόσφαιρα απ’ το ντουμάνι
μες στα πεντάγραμμα σε μαύρο χάλι.

Θυμάμαι σου `λεγα πως δεν την βρίσκω
να φτιάχνω νότες και μετά το στίχο
μου αρέσει, έψαξα και φτιάχνω ιστορίες
με ήρωες, από φρικιά μέχρι κυρίες.

Το χόμπυ σου είπες είναι συμπαθητικό
φέρ’ τα παλιά να τα καθαρογράψω εγώ.
Οι στίχοι μου έγιναν των έντεκα βαγόνι
έφυγες κι έμεινα να γράφω μόνος στο μπαλκόνι.

Η ουσία είναι μία δεν υπάρχει συνουσία
τι παράνοια, τι σοφία, τι μυαλό, τι θεωρία!
Συν οκτώ κι οκτώ δεκάξι από γεύση πάμε εντάξει
μα όταν χάνεται η ουσία, σκέτο συν δεν έχει αξία.

Τρένα, αεροπλάνα, λεωφορεία και βαπόρια
ταλαιπωρίες στους σταθμούς μαζί και χώρια
ενέργεια και βελούδινες εκπλήξεις
γίναν ηφαιστειογενείς εκρήξεις.

Τώρα ο καθ’ ένας μας στο αναλόγιό του
με εκατομμύρια αναμνήσεις στο μυαλό του
αυτά που μου `λεγες θέλω να μη ξεχάσεις
τις αλυσίδες σου προσπάθησε να σπάσεις.

Είν’ η καρδούλα μου αυλόπορτα ανοιχτή
και συ γυρνάς στα βράχια στη Χαλκιδική
άγριος μοιάζω και δεινόσαυρο θυμίζω
γλυκούλη μ’ έλεγες μα τώρα πιο γλυκά ελπίζω.