Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

Δέησις - 1979       
 
Στίχοι:  
Κωνσταντίνος Καβάφης
Μουσική:  
Γιάννης Γλέζος


Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη
η μάνα του, ανήξερη, πηγαίνει κι ανάφτει
στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί,
για να επιστρέψει γρήγορα και ναν’ καλοί οι καιροί
και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αυτί...
Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,
η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δε θά `λθει πια ο υιός που περιμένει...




 Στατιστικά στοιχεία 
       Δημοφιλία: -
      Αναγνώσεις: 4521
      Σχόλια: 2
      Αφιερώσεις: 0
 
   

 Δισκογραφία 
 
[1] Περιμένοντας τους βα...
1979
[2] Αγαπητέ Κύριε Καβάφη
2005
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Αφιέρωσέ το κάπου
Νέα μετάφραση
Εκτυπώσιμη μορφή
Αποστολή με email
Διόρθωση-Συμπλήρωση
 
   
 
   KONSTANTINOS @ 05-07-2009
   μουσόφιλος
08-05-2018 01:28
Στο ποίημα «Δέησις» ο Καβάφης κατορθώνει με οκτώ μόλις στίχους να αναδείξει τη διάσταση που υπάρχει ανάμεσα στην επιθυμία των ανθρώπων να βρίσκονται υπό τη συνεχή προστασία του Θεού και στη σκληρή, μα αναπόφευκτη, πραγματικότητα του θανάτου.
Η μητέρα, μη γνωρίζοντας πως ο γιος της έχει ήδη πνιγεί, ανάβει ένα ψηλό κερί στην Παναγία και προσεύχεται -μάταια- για την ασφαλή επιστροφή του παιδιού της. Η τραγική ειρωνεία που προκύπτει από την άγνοια της μητέρας, προσδίδει μια πικρή αίσθηση στο ποίημα, η οποία ενισχύεται από τη λυπημένη έκφραση της εικόνας, που γνωρίζει την αλήθεια για το χαμό του παιδιού.
Η Παναγία, που αποτελεί μια σεβάσμια μητρική μορφή, ακούει σοβαρή και λυπημένη τη δέηση της μητέρας, αδυνατώντας όμως να εκπληρώσει τη δίκαιη παράκλησή της. Ο πνιγμός του ναύτη έχει ήδη συντελεστεί και δεν υπάρχει καμία δυνατότητα παρέμβασης.
Ο ποιητής γνωρίζοντας τη σκληρή μοίρα των ανθρώπων και κατανοώντας τον προβληματισμό που εκφράζουν συχνά οι πιστοί για την απραξία του Υψίστου απέναντι στον άδικο θάνατο νέων ανθρώπων, παρουσιάζει εδώ το μάταιο της δέησης, δίνοντας από τον πρώτο κιόλας στίχο το θάνατο του ναύτη.
Ένας νέος άνθρωπος πεθαίνει, μα η θεϊκή παρέμβαση, όσο κι αν είναι επιθυμητή, δεν επέρχεται. Μένει αμέτοχη στο έργο του θανάτου, που αποτελεί άλλωστε άφευκτη μοίρα όλων των ανθρώπων.
Ο Καβάφης, βέβαια, φροντίζει να παρουσιάσει τη λύπη που αισθάνεται η εικόνα της Παναγίας, για τη μεγάλη απώλεια της μητέρας, δείχνοντας έτσι πως το θεϊκό στοιχείο δεν μένει ασυγκίνητο μπροστά στον πόνο των ανθρώπων.
Εντούτοις, ο ποιητής δεν θέτει άμεσα το καίριο ερώτημα για τη μη παρέμβαση του Θεού και για τη σκληρότητα των άκαιρων θανάτων. Κινείται στα όρια αυτής της απορίας, χωρίς όμως να την εκφράζει, αφήνοντας το ερώτημα να υπονοείται και να δημιουργεί έτσι μια ακόμη τραγικότερη διάσταση στους στίχους του.
Ο Καβάφης αξιοποιεί εδώ τη δύναμη της συνειρμικής πρόσληψης του εκφραζόμενου μηνύματος, ώστε να προεκτείνει τον προβληματισμό που θέλει να μεταδώσει, χωρίς να προσφεύγει στην άμεση διατύπωσή του [https://latistor.blogspot.gr.]
   gkremistis
26-07-2013 12:02
Το έχει ερμηνεύσει κι ο Μανώλης Μητσιάς.


Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο