ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Μιαν εποχή κι έναν καιρό, στα μέρη ετούτα ζούσα
Τούρκοι πολλοί και Χριστιανοί, κι ομάδι εκατοικούσα.
Ήτονε τότε ένας αγάς, Αλή τον εφωνιάζα,
που λίγοι ανθρώποι στην αντρειά και στην καρδιά του μοιάζα,
τα πλούτη ντου `σαν ξακουστά, περίσσα τα καλά ντου
κι ένα σωρό ’ποταχτικούς είχενε στη δουλειά ντου.
Μα απ’ όλα ετούτα θησαυρό ελόγιαζε μεγάλο,
μιαν κόρη που ’χεν όμορφη, στον κόσμο πλια παρ’ άλλο.

ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ
Ήτανε δεκαεννιά χρονώ κι είχε νεράϊδας χάρη
κι έλαμπε ως λάμπει ολόγιομο τη νύχτα το φεγγάρι.
Κανακεμένο γιασεμί και βιόλα μυρισμένη
και με χιλιάκριβα πλουμιά τση φύσης προικισμένη.
Ψηλή, λιγνή μελαχροινή και περδικοστηθάτη,
ολόδροση σαν την αυγή, πιτήδεια κι ερωντάτη.
Ετούτη η κόρη ό,τι καλό κι όμορφο έχει η φύση
τση το` χενε μ` απλοχεριά η μοίρα τζη χαρίσει.