Πέταξες όλες μας τις όμορφες στιγμές και τις ξεχνάς
μετράς με δάκρυ τον καημό από συνήθεια
με την καρδιά στα σκοτεινά προς την αλήθεια ξενυχτάς
μετράς το βάθος της πληγής σου και πονάς.

Τα δυο σου χέρια όμως μετρούν πόσα άλλα χάδια μου χρωστούν
κάθε βραδιά που στο κορμί βγαίνουν σεργιάνι
τα δυο σου χείλη αποζητούν μες στα φιλιά μου να χαθούν
σε μια στιγμή για μια ζωή κι αυτό μου φτάνει.

Σαν ναυαγός ψάχνεις λιμάνι να κρυφτείς για να σωθείς
ζητάς αγάπη την καρδιά σου να ζεστάνεις
ρωτάς τους φίλους κάθε βράδυ μ’ αγωνία της ψυχής
πού πήγε τ’ όνειρο που έχασες να βρεις.

Τα δυο σου χέρια όμως μετρούν πόσα άλλα χάδια μου χρωστούν
κάθε βραδιά που στο κορμί βγαίνουν σεργιάνι
τα δυο σου χείλη αποζητούν μες στα φιλιά μου να χαθούν
σε μια στιγμή για μια ζωή κι αυτό μου φτάνει.