Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια,
τύμπανα παίζω στα δάση.

Περιφέρουν οι λαοί τη ρίζα μου,
περιφέρουν οι λαοί την καρδιά μου.
Οι δρόμοι ανοίγουν πληγές,
ανάβουν φωτιές στα σπίτια,
στα στρατόπεδα ανάβουνε φώτα.

Οι λύκοι ουρλιάζουν τις νύχτες
πανδαιμόνιο στους βράχους
μπήγουν τα νύχια στα μάτια τους,
η σιωπή παγώνει στα δέντρα.

Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια,
τύμπανα παίζω στα δάση.

Αφήνω την έρημο, το βαθύ μου ποτάμι,
κατεβαίνω σκάλες γυρτές στους δρόμους
κατεβαίνω εγώ ο ταπεινός ο δούλος σας
ανάμεσα στο λαό μου.

Στη φωτιά να ριχτεί αυτός που κουράστηκε
και θέλει μόνο την ακίνητη μάσκα
αυτός που δεν αλλάζει το βήμα,
το γέλιο, το ρυθμό,
τη σιωπή στη νέα του πόλη.

Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια,
τύμπανα παίζω στα δάση.

Αφήνω τότε την έρημο, αφήνω τα άνθη.
Το επίπεδο έπεσε πάνω στο άλλο,
ζητάει το εκμαγείο, αγωνίζεται,
σε λίγο θα ανατιναχθεί.
Ποιος είναι για νέα σημαία;

Αφήνω τους αγρούς,
την γιορτή, τις καμπάνες.
Αφήνω την έρημο,
το βαθύ μου ποτάμι.

Τύμπανα παίζω στα κρυφά μονοπάτια,
τύμπανα παίζω στα δάση.