Το πιο δύσκολο βήμα, λένε, είναι η αρχή
και συ δε μέτρησες ποτέ όσα σου χάρισε η ζωή
τα κατάφερες και έγινες φαινόμενο
πράγμα που στα μάτια των γονιών σου μοιάζει επόμενο.
Άθελά σου, σε μια γυάλα με φορμόλη
έκλεισες ανάσες, έτσι κάνανε όλοι
σε κοιτάω τώρα πια και σε βλέπω παντού
τρομαχτικό παράδειγμα νεκρού μικροαστού.
Ο κόσμος σου είναι ορισμένος κατάλληλα
από σάπια μυαλά που βαδίζουνε παράλληλα
και μπαίνεις στη σειρά, δε κάνεις το κακο
οι ιδέες σου αναπαύονται εν τόπο χλοερό.
Χρόνια τώρα κι έχεις κλίκα μ αυτούς
που στα γόνατα δοξάζουνε χάρτινους θεούς
σ’ έχουν μυήσει από μικρό σ’ αρρωστημένη λογική
να ζεις μικρά όνειρα σε μια σύγχρονη εποχή.
Άδειο κουφάρι, σωστός ο χαρακτηρισμός
κάθε ανάσα σου κι ένας μικρός συμβιβασμός
όλα τ’ άσχημα αντιμετωπίζεις σωπαίνοντας
σκυφτός γερνάς και ζεις πεθαίνοντας.

Κοιτάω τον κόσμο σου, κατεβάζω κεφάλι
σε τραβάω μαζί μου σε μια αιώνια πάλη
σκέψεις λόγων μουσικής, σε τραβάω από τις πράξεις
απ’ τις ίδιες μίζερες και νοσηρές καταστάσεις.
Έξω απ’ τα όρια μου και τα όρια σου
μετράω, κοιτάω τον κόσμο απ’ τη ματιά σου
για να δω ανθρώπους που με πληγώνουνε τόσο
γίνομαι εσύ, το μηδέν ν’ αποθεώσω

Τελικά μεγάλο λάθος ήταν η εκτίμηση
οτι θα ξυπνήσεις και θα ζητάς εκδίκηση
θα γυρίσεις να μου πεις πως σιχάθηκες και μένα
που ρεμβάζω τον κόσμο μας με μάτια κλαμένα.
Κι αν όντως γίνει αυτό μη μου ζητήσεις ρέστα
κρατάω μικρόφωνο ανοιχτό, έλα μαζί και πέστα.
Υπάρχει αιτία μα ούτε κι αυτό δε σε νοιάζει
είσαι κι εσύ μηδενικό κι αυτό δε σε υποβιβάζει
είσαι ένα τίποτα και μεις απ’ τα πάντα ένα κομμάτι
είσαι σωστός μες στους σωστούς κι εμείς τα πιο μεγαλα λάθη.
Είμαστε αντίρρηση κι εσύ απλά μία κατάφαση
που μας φτιάχτηκε ο χάρος και μας έδωσε παράταση
είσαι σκυλί που γλείφει λίγο φαΐ για να κλέψεις
είμαι βασιλιας που έχασε την τέλετη της στέψης.
Είσαι λογική μ’ ακατανόητα κενά
και μεις μια καρδιά, που δε το νιώθεις, μα χτυπα
είμαστε όλα αυτά και περισσότερα ακόμα
θα το δεις όταν βρεθούμε όλοι κάτω από το χώμα.
Που φτάσαμε ότι θεωρούσες πιο μικρό
μα αν ανοιξουμε φτερά καλύπτουμε τον ουρανό

Κοιτάω τον κόσμο σου, κατεβάζω κεφάλι
σε τραβάω μαζί μου σε μια αιώνια πάλη
σκέψεις λόγων μουσικής, σε τραβάω από τις πράξεις
απ’ τις ίδιες μίζερες και νοσηρές καταστάσεις.
Έξω απ’ τα όρια μου και τα όρια σου
μετράω, κοιτάω τον κόσμο απ’ τη ματιά σου
για να δω ανθρώπους που με πληγώνουνε τόσο
γίνομαι εσύ, το μηδέν ν’ αποθεώσω