Της ζωής μου τα κομμάτια
σκόνες και ραγίσματα,
γέμισαν τα δυο σου μάτια
με ψευτιές και πείσματα.
Και το στόμα απ’ τα φιλιά σου
τώρα φαρμακώνεται,
περπατάω στα γυαλιά σου
κι η καρδιά ματώνεται.

Πεταμένα τα φτερά μου
σαν τα παλιοπράγματα,
και μετρώ στα όνειρά μου
λάθη σου και τραύματα.

Της ζωής μου τα κομμάτια
σκόρπισες στα κύματα
κι όσα χτίσαμε παλάτια
στάχτες και συντρίμματα.
Τόσους όρκους, τόσα χάδια,
όλα τα λησμόνησες,
τα ’ριξες μες στα σκοτάδια
και τα δολοφόνησες.

Πεταμένα τα φτερά μου
σαν τα παλιοπράγματα,
και μετρώ στα όνειρά μου
λάθη σου και τραύματα.