ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ
Και τα τουφέκια πιάνουνε και πρίχου να προφτάξει
να κάμει ζάλο, να χωστεί γή τόπο σκιας ν’ αλλάξει,
κεντούνε τα κι οι τρεις μαζί και δίδου ντου στο μπέτη,
τρεις μπάλλες τονε βρήκανε, ώφου πρικιό ραέτι.
Οθέν τη μπάντα τσ’ Εμινές στρέφεται και ξανοίγει,
σα να τηνε ‘ποχαιρετά, πριχού η ψυχή ντου φύγει.
Πέφτει στη σκίστρα τη βαθειά το σώμα, πεθαμένο,
εκειά ‘τονε, του άμοιρου, το τέλος του φταμένο.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ
Η Εμινέ που ως τοτεσάς ήτονε ραφωμένη
μες τα κλαδιά, και θώρειενε βουβή κι απελπισμένη,
σηκώνεται και πορπατεί και πηαίνει οθέν το δέτη,
εκειά που είδε τη χαρά να ξεψυχά, να πέφτει.