Ποιος ποταμός το κρίμα μου θα πλύνει,
ποιος ουρανός τα μάτια μου θα δει.
Τέτοιο κακό κι η γης δε καταπίνει,
πρόδωσα εγώ το πιο καλό παιδί.

Χτύπα καμπάνα σήμερα
που αυτός φοράει σίδερα
κι η προδομένη του η καρδιά,
καταδίκη στη μοναξιά.

Μια καταχνιά μες στην καρδιά μου πέφτει,
πλήγωσα εγώ εκείνον που αγαπώ.
Να `χα θαρρώ τη θάλασσα καθρέφτη,
δε θα `φτανε το λάθος μου να δω.

Χτύπα καμπάνα σήμερα
που αυτός φοράει σίδερα
κι η προδομένη του η καρδιά,
καταδίκη στη μοναξιά.