Απόψε την δική σου πόλη
χτυπάν από εκατό μεριές
απόψε η νύχτα δεν τελειώνει,
βαθιά την πίστα χαρακώνει
ένα ζεϊμπέκικο ρίχνει μαχαιριές.

Κι εγώ παίρνω το δρόμο μου
και έχω εσένα στη σκέψη μου
τα δικά σου παράπονα
πιάνω μέσα στην τσέπη μου.

Κι εγώ παίρνω το δρόμο μου
μ’ όλα αυτά που σου έκανα
και ζητάω στο λόγο μου
να γυρνούσα κι ας πέθαινα.

Απόψε μ’ έφερε από κάτω
ο αντρικός εγωισμός
και στο μυαλό μου το φευγάτο
οι αναμνήσεις άνω κάτω
μία βροχή που είναι πια κατακλυσμός.