Εϊ, εσύ με το πιστόλι
που γυρνάς μέσα στην πόλη
και το παίζεις ο Ρομπέν των χαζών,
άμα θέλεις να με πείσεις
τράβα πρώτα να χτυπήσεις
έναν έμπορο σκληρών ναρκωτικών.

Εϊ, εσύ με τη ρουκέτα
και τα σηκωμένα πέτα
που καμώνεσαι πως είσαι ο Ζορρό,
άμα έχεις αγωνία
κοίτα τη Μακεδονία
και των ύπουλων χιτώνων το χορό.

Κι ας’ τον Κώστα και τον Τάκη,
τη Μαρία και τον Τρούλη
σαν παιδιά που `ναι να παίζουνε κρυφτό,
γιατί εγώ τους έχω βάλει
να μου φτιάνουνε κεφάλι,
τους καημούς του Κάτω κόσμου να ξεχνώ.

Εϊ, εσύ με την οβίδα,
την κλεμμένη πινακίδα,
που φαντάζεσαι πως είσαι τιμωρός,
άκουσε λίγο το Γιάννη
κι άσε το Βαρδινογιάννη
με το χρήμα να αισθάνεται γερός,
εϊ, εσύ με το μασούρι
και με την κρυμμένη μούρη,
των γνωστών και των αγνώστων αρχηγών,
δεν τα θέλω τέτοια τώρα,
η Ελλάδα είναι χώρα
ευγενών και φανερών αναρχικών.

Κι ας’ τον Κώστα και τον Τάκη,
τη Μαρία και τον Τρούλη
σαν παιδιά που `ναι να παίζουνε κρυφτό,
γιατί εγώ τους έχω βάλει
να μου φτιάνουνε κεφάλι,
τους καημούς του Κάτω κόσμου να ξεχνώ.