Είσαι εσύ το δάκρυ τώρα
σε μια ανέμελη σιωπή,
είσαι ο άνεμος που ξέρει
να δροσίζει χαραυγή.

Είσαι εσύ μια οπτασία
που χαράζει την ζωή,
είσαι εσύ ο δρόμος τώρα
που ανοίγει το πρωί.

Είσαι εσύ το μισό απ’ τη ζωή μου
που αξίζει να δοθεί,
σε ένα θρόϊσμα της σκέψης
που ξεφεύγει στη σιωπή.

Είσαι εσύ και τίποτα άλλο
στο Πεντάγραμμο π’ ανθεί,
ένα σώμα π’ ανασαίνει
απ’ τα χείλια σου που ποθεί.