Για τα ταξίδια της ζωής, ετοίμασα καράβι,
έβαλα ράφτη μυθικό και νυφικό σου ράβει,
παρέα μ’ έναν Κύκλωπα, η Νύφη θα στεριώσει,
και τους κουμπάρους θα τους φάν’, προτού να ξημερώσει.

Μου λέγαν να ’χω όνειρα, βαθιές προοπτικές,
μα εγώ όλο φοβόμουνα, δε μού ’βγαιναν οι ωδές,
κρυβόμουν και περίμενα, ‘δε φάνηκαν ακόμη;’
και Συμπληγάδες μ’ έπνιγαν προοπτική και δρόμοι.

Στην εξορία βρέθηκα, σε μιας πατρίδας τέλμα,
βλαισοποδία η Αρχή κ’ η εξουσία πέλμα,
το ζεύγος δεν επέστρεψε, ανοίγω τη διαθήκη,
το ψέμα πνίγει το χωριό κ’ η χώρα υποθήκη.