Δανείζομαι το στίχο από τους ποιητάδες
και τη φωνή απ’ τους τραγουδιστές.
Και κάθομαι σιμά στους ταρσανάδες
να ανιστορήσω μνήμες και σκηνές.

Παίρνω απ’ του Θεόφιλου το χρώμα
κι απ’ του Μακρυγιάννη τις γραφές,
παντρεύω την κραυγή με την εικόνα
κι αρραβωνιάζω το αύριο με το χτες.

Με βοηθά η ελληνική λαλιά μου,
οι ρίζες μες στο χώμα, οι απλωτές,
κληρονομιά απ’ τα προγονικά μου
που μου ’δωσαν χιλιόχρονες φωνές.

Παίρνω απ’ του Θεόφιλου το χρώμα
κι απ’ του Μακρυγιάννη τις γραφές,
παντρεύω την κραυγή με την εικόνα
κι αρραβωνιάζω το αύριο με το χτες.

Ακούγεται ένα αντίο η φωνή μου
και θέριεψε η σκιά μου πάνω στη γης.
Ήλιε μου ανατολίτη, φέξε, φως μου,
γιατί είμαι εγώ του κόσμου τρυγητής

Παίρνω απ’ του Θεόφιλου το χρώμα
κι απ’ του Μακρυγιάννη τις γραφές,
παντρεύω την κραυγή με την εικόνα
κι αρραβωνιάζω το αύριο με το χτες.