Κάτω απ’ την Ακρόπολη είναι ένα στενό
που χτυπάει ένα σήμαντρο καθημερινό
γιασεμί κι αγιόκλημα το σημαντικό,
το ασήμαντο.

Κάτω απ’ την Ακρόπολη άνθρωποι πολλοί
κουρασμένοι, ανέμελοι, ήρωες, δειλοί
πολεμούν κι αρπάζονται με τον διπλανό
και νοιάζονται.

Λες, η ζωή, οι δουλειές, τα παιδιά, φωνές, το φως.
Λες, φεγγαράκι, αυλές κι ο καημός που κλαις κρυφός.
Λες, τι είν’ αυτά που λες, θα μας βρουν χαρές θα δεις.
Λες, Λαϊκά σειρές να μας τύχαινε να δεις.

Κάτω απ’ την Ακρόπολη είναι ένα στενό
σαν μελίσσι ανήσυχο καθημερινό
μαγαζάκια ανοίγουνε,
κλείνουν τα ρολά πριν φύγουνε.

Στη κουζίνα σου άφησα πιάτο με φαΐ
κάποια Φώφη σ’ έψαχνε όλο το πρωί
ξέρω δυο χιλιάρικα πόσα είναι Ευρώ
και χάρηκα.