Στιχομυθία μεταξύ του Ντίνου Ηλιόπουλου
και του Γιώργου Ζαμπέτα.

Κύριε Ζαμπέτα...
Ε πα, λέγε!
Θα μπορούσατε να μας παίξετε κάτι,
έτσι λίγο κεφλίδικο να ευθυμίσουμε;
Εντάξει, έγινε. Άκου!
Τον χάρο τον αντάμωσαν...
Όχι, όχι αυτό. Όχι, άλλο, άλλο!
Καλά, άλλο..
Κλαίει η μάνα μου στο μνήμα...
Μη, μη όχι μνήματα, όχι τέτοια
μας έκαψες, άλλο!
Αμάν μωρέ αδερφέ μου, όλο δυσκολίες μου παρουσιάζεις,
θα σου πω, θα σου πω ένα δικό μου τραγούδι
που το `γραψα τώρα που μου `ρθε το μπουγιουρντί της εφορίας.
Ο τίτλος του είναι "Να ζει κανείς ή να μη ζει".
Ε, αυτό είναι, μάλιστα.
Α, ούτε παραγγελιά να το `χαμε!

Ό,τι κι αν είχα τα `χασα
κι αν πόνεσα κι αν δάκρυσα
είναι ωραία η ζωή,
να ζει κανείς ή να μη ζει;

Είναι ωραία η ζωή,
να ζει κανείς ή να μη ζει;
Να ζει, να ζει, να ζει.
Άλα!

Κι αν η χαρά σε ξέχασε
κι αν χειμωνιά σε σκέπασε
η άνοιξη θα ξαναρθεί,
να ζει κανείς ή να μη ζει;

Η άνοιξη θα ξαναρθεί,
να ζει κανείς ή να μη ζει;
Να ζει, να ζει, να ζει!

Κι αν οι καρδιές ματώνουνε
τα δάκρυα στεγνώνουνε
όλα περνούνε στη ζωή,
να ζει κανείς ή να μη ζει;


Όλα περνούνε στη ζωή,
να ζει κανείς ή να μη ζει;
Να ζει, να ζει, να ζει!