Η θάλασσα αδειάζει το κορμί μου
το σφίγγει και σιγά σιγά το λιώνει
το κορμί που έντονα παγώνει, μαρμαρώνει

μέσα στο πέλαγος αυτό θα ξεχαστώ
σαν το δελφίνι που γυρίζει θα με δω
μα άμα τύχει και ακουμπήσω ουρανό
τότε αμέσως στο μυαλό μου θα κοπώ

πότε θα βγω απ’ τα νερά
πότε θα δω τον εαυτό μου να γελά
πότε ξανά θα τραγουδήσω
πότε το σώμα σου θα γδύσω
πότε, πότε, πότε;

μες στην αλμύρα τριγυρνώ
και κάπου εκεί θα ξεραθώ
γιατί ποτέ μου δε θα βρω πάλι στεριά
αυτή τη νύχτα που με πιάνει η ξαστεριά

στο πέλαγος αυτό που `χω κρύφτει
φοβάμαι να βγω μη με ερωτευτεί
αυτός ο φαύλος κύκλος της ζωής, να μη με δει

πότε θα βγω απ τα νερά
πότε θα δω τον εαυτό μου να γελά
πότε ξανά θα τραγουδήσω
πότε το σώμα σου θα γδύσω
ΠΟΤΕ..;