Μες στης θάλασσας τα βάθη
είν` το σπίτι μου
ολομόναχη για χρόνια
με τη λύπη μου.

Την αγάπη μου γυρεύω
μ` όρκους μυστικούς
και παρακαλώ και γνέφω
στους περαστικούς.

Αχ καράβι, καραβάκι
στο γιαλό που πας
ρώτησε ως της γης την άκρη
ζει ο βασιλιάς
ο Αλέξανδρος που αντρειεύει
πότε θα φανεί
ζει κι αιώνια βασιλεύει
ποιος θ` αποκριθεί.

Ο καημός μου ένα δάκρυ
άστρο φωτεινό
απ` της μοίρας το πηγάδι
φέρνω το νερό
να ξεπλύνω ανθρώπων λόγια
πάθη, κρίματα
με ροδόσταμο και μύρο
στ` άγια κύματα
αχ καράβι, καραβάκι
στο γιαλό που πας