Η Μαργαρίτα η Γκωτιέ
δεν έτρωγε ποτέ της βοδινό
θρεφότανε με όπερες
και για πρωί και για το δειλινό
και γιατρικό για τις ασθένειές της
απόσταγμα από τις γκαλέριές της.

Η Μαργαρίτα η Γκωτιέ
την φάβα δεν την γνώρισε ποτέ
μα ήτανε καλή, πολύ καλή
πιστεύει στην αιώνιο ζωή.
Πεθαίνει μοναχά για παρακάλια,
λατρεύει τα ξινά τα πορτοκάλια.

Η Μαργαρίτα η χλωμή
πεθαίνει το Πάσχα μοναχή
τον Μάρτη ήτανε συναχωμένη
στου πόνου τις αβδέλλες ξαπλωμένη,
τον Μάη ήταν πλέον ξεχασμένη
και ίσως ίσως περιφρονημένη.

Αχ Μαργαρίτα μας να γεννηθούν
στην πίσω την αυλή της εκκλησίας
και από σας δεν πένθησε κανείς
για την κυρία με τας καμελίας
αλλά στα χρόνια τα τρελά που ζούσε
τον εαυτό της μόνη της πενθούσε.