Νύχτα κι ερήμωσαν οι στράτες,
αραίωσαν και οι διαβάτες
μα εγώ την πόρτα μου την έχω ανοιχτή,
μήπως, χαμένο όνειρό μου,
φανείς απ’ τη γωνιά του δρόμου
και ο καημός της μοναξιάς να γιατρευτεί.

Κι αν η ζωή σε ξαναφέρει μια βραδιά
φτωχό σπουργίτι μου το τζάμι να χτυπήσεις
χαλί θα κάνω τη θλιμμένη μου καρδιά
πάνω σ’ αυτή, αρχόντισσά μου, να πατήσεις.

Νύχτα κι ερήμωσαν οι στράτες
κι απ’ την ταβέρνα οι πελάτες
έχουνε φύγει και τα πίνω μοναχός,
στο σπίτι πάλι πώς να πάω
χωρίς εσένα π’ αγαπάω,
θα ξενυχτήσω μες στους δρόμους ο φτωχός.

Κι αν η ζωή σε ξαναφέρει μια βραδιά
φτωχό σπουργίτι μου το τζάμι να χτυπήσεις
χαλί θα κάνω τη θλιμμένη μου καρδιά
πάνω σ’ αυτή, αρχόντισσά μου, να πατήσεις.