Σκοτείνιασε κι ερημώσαν
της Αθήνας τα στενά
σκοτείνιασε και εγώ μόνος
περπατώ στα σκοτεινά.

Μα δεν μπορεί κανείς
να ξέρει τον καημό μου
κι όποιος με δει ευθύς θα πει
πως είμαι το παιδί του δρόμου.

Δυστύχησα και με δέρνουν
τώρα όλοι οι καιροί,
δυστύχησα και μου κάναν
την ζωή τόσο πικρή.

Ως και αυτή η μοίρα μου
με κατατρέχει,
όπου βρεθώ κι όπου σταθώ
χιονίζει κι όλη νύχτα βρέχει.

Σκοτείνιασε το κορμί μου
θέλει να ξεκουραστεί,
σκοτείνιασε θα πεθάνω
κάποια μέρα σαν κι αυτή.

Κι όποιος βρεθεί
για να με πάρει να με θάψει,
είμαι το παιδί του δρόμου
κι αυτός μονάχα ας με κλάψει.