Μ’ ένα μολύβι στο χέρι κι ένα χαρτί κάτω απ’ τ’ άλλο
σας έστειλα δαιμόνια μου στο διάολο
είτε ζωγράφιζα σκιές είτε μιλούσα με το χθες
μέσα από λέξεις που σε πάνε όπου θες
χωρίς να χτίσω ούτ’ ένα τοίχο δε φοβάμαι
κάτω από στέγη χρώμα βαθύ μπλε κοιμάμαι
κι άμα ξυπνήσω από τον ήλιο το πρωί
με νερό απ’ το πρόσωπό μου θα ξεπλύνω τη ντροπή
κι ύστερα πάλι με το μικρόφωνο αγκαλιά
όσα φωνάζω θα σου κόβουν τη μιλιά
και θα τραβήξω μονάχος μου το δρόμο μου
κι άμα με ψάχνεις θα `μαι στον κόσμο μου

Και θα τραβήξω μονάχος μου το δρόμο μου
κι άμα με ψάχνεις θα `μαι στον κόσμο μου

Στο ίδιο τραπέζι με σας το ξέρω δε χωράω
μα ούτε και τα ψίχουλα που πέφτουν κυνηγάω
στ’ αρχίδια μου σας γράφω και το υπογράφω
αν είμαι ο χαμένος από μένα θα το μάθω
κι ας παν’ να σπάσουν το κεφάλι μου οι γρίφοι
αυτό που ζω εγώ δεν είναι παραμύθι
αφού δε βλέπω να είναι το τέλος του καλό
παρ’ όλα αυτά εγώ δε βάζω ρε μυαλό
κι είναι μαγκιά μου αφού μονάχος ταξιδεύω
δε χρειάζομαι βοήθεια μπορώ και τα πιστεύω
όλα αυτά που αγαπώ κι είναι κοντά μου
κι ας μην τα νιώθεις πουθενά είναι δικά μου
καλύτερα στον κόσμο μου κι ας είμαι και τρελός
ίσως τουλάχιστον μπορέσω να ξεφύγω εντελώς
από `κείνη τη μιζέρια που μπορείς και την αγγίζεις
που την βλέπεις την ακούς και τη μυρίζεις
κι αν μου τη λες που ακούω και φωνές
ίσως τρομάξεις αν ακούσεις μερικές απ’ αυτές
μα εγώ τον ξέρω τον χειρότερο εχθρό μου
είμαι εγώ εδώ στον κόσμο τον δικό μου

Και θα τραβήξω μονάχος μου το δρόμο μου
κι άμα με ψάχνεις θα `μαι στον κόσμο μου

Μη με φωνάξεις ξανά για δικιά σου δουλειά
γιατί μπορεί να κάνω λάθος πάλι την παραγγελιά
μη μου μιλάς ρε πολύ, δε θα γίνω χαλί
δεν κάνω πέρα, για τη δικιά σου τη βολή
κι αν πόλεμο γουστάρεις παίρνω ρόλο εγώ αντάρτη
κι όλα αυτά γιατί στα λόγια κάνω κράτει
τραβηγμένος, τα πίνω με τη σιωπή
αφού δεν βάζει λέει νερό μες το κρασί
κι έτσι κομμάτια και οι δυο μας τραγουδάμε
και για τον κόσμο τον δικό σας δε μιλάμε
μόνο φτιάχνουμε τραγούδια κι ιστορίες με εικόνες
που τους δώσανε ζωή οι πιο ωραίοι μας χειμώνες
χαμογελάμε πικρά στην κάθε δυσκολία
και το γλεντάμε με τη μελαγχολία
με το κρύο μουσαφίρη κι έναν ήλιο κακομοίρη
η σιωπή δε μου χαλάει ποτέ χατίρι
παρέα μ’ εκείνη κοιτάμε κάθε ανάσα
και στο χέρι το δεξί μου κάθε σκέψη κάνω πάσα
δείχνω στις λέξεις το σωστό το δρόμο
και λίγο λίγο φτιάχνω τον δικό μου κόσμο