Αν ποτέ τα όνειρα ήταν δέντρα,
αν έτρεχε νερό, είχε ζωή κι η πέτρα,
αν ποτέ ο ήλιος ήταν φίλος,
μάστορας σοφός το δάκρυ και ο θρήνος.

Κάτι απ’ όλα αυτά θα έκανα δικό μου,
άγιο φυλαχτό γύρω από το λαιμό μου,
μα είναι μια χούφτα η ψυχή, κρατάει μονάχα ό,τι μπορεί
και τ’ άλλα γίνονται σκιές μες στο μυαλό μου.

Αν ποτέ τα λόγια είχαν ρίζες,
αν έβγαζαν καρπό, αληθινές ελπίδες,
αν ποτέ η αγάπη ήταν λιβάδι,
αν άνθιζε η γη κι αγκάλιαζε το βράδυ.

Κάτι απ’ όλα αυτά θα έπαιρνα μαζί μου,
στο ταξίδι μου, στην πρόχειρη ζωή μου,
μα είναι μια χούφτα η καρδιά, κρατάει μονάχα δυο φιλιά
και ένα χάδι ξεχασμένο στο κορμί μου.