Με πήρε ο ύπνος μ’ ένα βιβλίο στο χέρι
κι ανάθεμά με αν κατάλαβα λέξη,
αυτό που ζητάω να βρω κανείς δεν το ξέρει
κι αν κάποτε μέρα καλή για μένα θα φέξει.

Χαράματα τρέχω να προφτάσω το τραίνο,
εφτάμιση σφαίρα να χτυπήσω κάρτα,
πεθαίνω, γεννιέμαι, γεννιέμαι, πεθαίνω,
γρανάζι τρελό σε συστήματα σκάρτα.

Καίτη σε πήρα να σου πω ότι ακόμα σ’ αγαπώ
αλλά το βράδυ απ’ το σπίτι σου δε θα `ρθω,
έχω ένα μήνα να λουστώ, να φάω ένα φαΐ ζεστό
και δεν προφταίνω να σκεφτώ γιατί υπάρχω.

Νιώθω έναν πόνο και το στήθος με σφίγγει,
φοβάμαι μην μου `ρθει πιο μεγάλο κακό,
μου λέει ο γιατρός πως εντάξει με βρίσκει
το πρόβλημα είναι ψυχολογικό.

Τη μάνα τη βλέπω στη χάση στη φέξη
και κάθε τρεις μήνες τον μικρό μου αδερφό,
οι φίλοι χαθήκαν, για λεφτά ούτε λέξη
και η μόνη μου ελπίδα, λαχείο, προ πο.

Καίτη σε πήρα να σου πω ότι ακόμα σ’ αγαπώ
αλλά το βράδυ απ’ το σπίτι σου δε θα `ρθω,
έχω ένα μήνα να λουστώ, να φάω ένα φαΐ ζεστό
και δεν προφταίνω να σκεφτώ γιατί υπάρχω.

Γιατί υπάρχω, γιατί υπάρχω.