Ίσως να φταίει η παιδεία η τεχνοκρατική,
το περιβάλλον που μεγάλωσα παιδί,
αγάπησα λοιπόν κι εγώ μια μηχανή,
η μόνη που μ’ αγάπησε πραγματικά κι αυτή.

Της έβαλα ματάκια γαλανά
και μακριά κατάξανθα μαλλιά
στη μνήμη τρόπους συμπεριφοράς
και χτύπους ηλεκτρονικής καρδιάς
προγραμματισμένη ν’ αγαπάει μόνο εμένα.

Κομπιουτερίτσα, κομπιουτερίτσα
εσύ δε μοιάζεις μ’ όλα τ’ άλλα τα κορίτσια.

Γλυκά φωνάζει τ’ όνομά μου το μικρό
και μου σερβίρει της αγάπης το ποτό,
δεν την αγγίζω, δε μ’ αγγίζει μα είν’ αρκετή
μια μηχανή να μου γεμίζει τη ζωή,
προγραμματισμένη ν’ αγαπάει μόνο εμένα.

Κομπιουτερίτσα, κομπιουτερίτσα
εσύ δε μοιάζεις μ’ όλα τ’ άλλα τα κορίτσια.