Κουβανέ μου φιλιά, μόνη παρέα,
εφεδρικής μου ζωής ξενιτειά,
του μυαλού μου ανοίγεις την έγχρωμη αυλαία
σα φτασμένη αρτίστα περνάς.

Νύχτα, αστέρι βαρύ με τυλίγει
και σαν νότα πηχτή που με πνίγει,
φεύγει ξανά, άραγε Θεέ μου πως περνάνε
εκατό χρόνια μοναξιάς, αααα.

Και καθώς το τραγούδι με λόγια θα ντύνω
σε καλώ για κομπόστα με καφέ capuccino,
σε μια στάλα νησί, πράσινο δάκρυ
στων ματιών σου που στέκει την άγνωστη άκρη.

Καλοκαίρι ζεστό, πού μ’ αφήνεις,
στα χλωμά σου τα φώτα με κλείνεις,
φεύγεις ξανά, άραγε Θεέ μου πως περνάνε
εκατό χρόνια μοναξιάς, αααα.

Οι γκριμάτσες θυμού και τα φάλτσα
στης καρδιάς σου τη λύπη γίνονται ανάσα.

Κάτι λες, το στομάχι μ’ ανακατεύει
στρουμπουλός αγγελάκος που με τοξεύει,
φεύγει ξανά, άραγε Θεέ μου πως περνάνε
εκατό χρόνια μοναξιάς, αααα.