Ενώνει γη και ουρανό
μ’ ένα υδάτινο πανό,
ήλιε, στεφάνι βυσσινί,
φόρα της, κάδρο να γενεί,
ήλιε, στεφάνι βυσσινί,
φόρα της, κάδρο να γενεί.

Αχ! θάλασσα μητέρα μου
κάτι δικό σου πήρα,
το δάκρυ κι ο ιδρώτας μου
έχει νερό κι αρμύρα.

Τις νύχτες με απανεμιά
τα μπλε της γίνονται ασημιά,
πες μου φεγγάρι στρογγυλό
πως είμαι απ’ του βυθού πηλό,
πες μου φεγγάρι στρογγυλό
πως είμαι απ’ του βυθού πηλό.

Αχ! θάλασσα μητέρα μου
κάτι δικό σου πήρα,
το δάκρυ κι ο ιδρώτας μου
έχει νερό κι αρμύρα.

Η κίνησή της κυκλική
αφρός, λιμάνι κι αλυκή,
γλάρε μου βρέξε τα φτερά
να `χω εικόνα τη χαρά,
γλάρε μου βρέξε τα φτερά
να `χω εικόνα τη χαρά.

Αχ! θάλασσα μητέρα μου
κάτι δικό σου πήρα,
το δάκρυ κι ο ιδρώτας μου
έχει νερό κι αρμύρα.