Η μοναξιά της θάλασσας
τ’ αλυπημένο κύμα
τους στεναγμούς στα μάτια σου
άγραφο μαύρο ποίημα.

Σκορπούν οι στίχοι στο νερό
τα λόγια στον αέρα
και το φιλί σου τ’ αρμυρό
στης ερημιάς την ξέρα.

Η μοναξιά της θάλασσας
κλειστή της νύχτας πόρτα
όταν δεν πέφτουν πάνω της
των καραβιών τα φώτα.

Χτυπώ τα φύλλα της νοτιάς
και ο βοριάς τα σπάζει
και της δικής σου ξενιτιάς
μετράω το μαράζι.

Η μοναξιά της θάλασσας
το λυπημένο κύμα
είναι ο Θεός που δάκρυσε
μπροστά στο Άγιο Βήμα.