Σαν σκιά τριγυρνώ σ’ένα σπίτι αδειανό
πού να ζεις πώς περνάς μ’ αναμνήσεις με πονάς

Ματωμένα δειλινά στο μηδέν στο πουθενά
σ’ένα έργο μοναξιάς θεατή με κρατάς
Ματωμένα δειλινά στο μηδέν στο πουθενά
τη ζωή μου κυβερνάς μα εσύ δε γυρνάς

Σ’ένα χθες μ’ενοχές να’μαι αιχμάλωτός σου θες
να’σαι εσύ ουρανός κι από στάχτη εγώ καπνός