Πάλι άσκοπο ξενύχτι, σφίγγει πιο πολύ το δίχτυ
κάποιος σκόρπια λόγια λέει, στην κασέτα η Μίλβα κλαίει
Έξω βρέχει και φυσάει, ένας κούκος τρις χτυπάει
το τηλέφωνο σωπαίνει, ένα βήμα ξεμακραίνει

Το τασάκι έχει γεμίσει, απ’ την κάπνα έχω δακρύσει
γέλια με φθηνά αστεία, μα δε δίνω σημασία
Σαν μια κούκλα συμμετέχω, δεν αντέχω, δεν προσέχω
σβήνει κι έρχεται η μορφή σου, κάπου χάνω τη φωνή σου

Μα δεν πειράζει, νύχτα είναι θα περάσει
κι ίσως αύριο το πρωί να σ’ έχω ξεχάσει
Θεέ μου, τι ψέμα, δε σ’ έχω ξεπεράσει

Νιώθω μια μελαγχολία, στην καρδιά καταγγελία
τα κεριά σκιές απλώνουν, οι αναμνήσεις με θυμώνουν
Είπα, έστω μια φιλία, και ζητάς αδιαφορία
σα σημάδι μ’ αποφεύγεις, αφού πρώτα όμως με κλέβεις

Τα κομμάτια μου μαζεύω και τη σκέψη μου παιδεύω
σε θυμάμαι και σε σβήνω, μια μ’ αφήνεις, μια σ’ αφήνω
Δεν τ’ αξίζουμε το ξέρω, έλα όμως που υποφέρω
ό, τι πήρες και δε δίνεις, τώρα άλλοθι προτείνεις

Μα δεν πειράζει, νύχτα είναι...
νύχτα είναι θα περάσει