Όταν οι μαστόροι πήγαν το άλλο πρωί στη δουλειά τους,
είδαν όλες τις κούκλες ανακατεμένες
και δε μοιρούσαν να καταλάβουν τι συνέβη.
Τι σημασία όμως είχε;
Η Μαργεντίνη και ο Χρυσόβεργας είχαν ξαναβρεθεί
και ζούσανε μαζί και ο καθ’ ένας έκανε και έζησε
κατά το πώς του είχαν τάξει οι Μοίρες
που όλα τα ορίζουν για τους ανθρώπους.

Γύρισα και περπάτησα
τον κόσμο απ’ άκρη σ’ άκρη
και γνώρισα χαμόγελο
και γνώρισα το δάκρυ.

Στον κάτω κόσμο πάτησα
τις σκοτεινές κοιλάδες
και πάλι πάνω ανάδυκα
στης γης τις ομορφάδες.

Είδα ψυχές να χάνονται
πάθη να λησμονιούνται
κι είδα τους ορόφους τους τρανούς
εύκολα να ξεχνιούνται.

Και ένα μονάχα θα σας πω
θα σας το ομολογήσω,
σαν ποταμός είν’ η ζωή
και δε γυρίζει πίσω.