2008, δέκα χρόνια χωρίς τον Χορν
όταν έφυγε εκείνος ήμουν δώδεκα χρονών
θέλει μαγκιά για να` σαι στο Σέρπικο ο Πατσίνο
να κάνεις την απόσταση Μόναχο Βερολίνο
θα επιμείνω, θα μείνω το αγόρι εκείνο
σαν δεύτερο παιδί οικογένειας στο Πεκίνο
σαν τον πρώτο emo που έπεσε στης εποχής τα θύματα
της γενιάς χωρίς Πολυτεχνείο και κινήματα
της γενιάς που δεν πονάει, που δε γελάει
που αμφιβάλλω αν το αίμα στις φλέβες καυτό κυλάει
όμως μην κατηγορείς το κρεβάτι στην απιστία
άλλοι μεγάλωσαν με Pokemon και άλλοι με Φρουτοπία
κι άλλοι είναι ένα Prozac με στιλό, όπως εγώ
φτιάχνω κοκτέιλ και το πίνω καυτό
γεννημένος στου εικοστού αιώνα το πικ
ακριβώς εκατό χρόνια μετά από τον Αττίκ.

Έρημος, βαρύς και μόνος
κάθε βήμα μου είναι πόνος
μα τον ξένο πόνο ποιος τον εννοεί;
Έρημος, βαρύς και μόνος περπατώ εδώ κι εκεί
και μετρώ το κομπολόι
που μου χάρισαν στον κόσμο οι κακοί.

Δεν είμαι εγώ, είμαστε εμείς (που δεν πεθαίνουμε νωρίς)
είμαστε αρρώστια εποχής (και οι ελπίδες της δραχμής)
κάνω με το κενό ειρήνη, ρυθμική όπως το τάλαντο
με ένα πόδι στον έρωτα και ένα πόδι στο θάνατο
σε αυτή τη μοναξιά που μας κρατά όλους κοντά της
που δεν της ξέφυγε ούτε ο Ντίνος ούτε ο Γκιωνάκης
στο θάρρος που απαιτεί όταν η μνήμη θα σε στείλει
στου Σκότους τη φωνή και στου Ευγένιου την ύλη
μένουμε μόνοι στο παρόν, σε μια ζωή όλο σχεδόν
σχεδόν ευτυχισμένοι και σχεδόν απελπισμένοι
σχεδόν ετοιμασμένοι για ό,τι μας περιμένει
με πιο μικρές παρέες και πιο μικρές ιδέες
με πιο πολλούς εχθρούς και πιο πολλές σημαίες
αφού όλα τα ρεκόρ μας ακυρώθηκαν σαν σκάρτα
και βγήκαμε από το γήπεδο με μια κόκκινη κάρτα
δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κρατά τελικά
και δεν αρχίζω τα χάπια και τα ναρκωτικά
δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου φωνάζει σταμάτα
να ρίξω το κοκτέιλ να χυθεί μια για πάντα
να δώσω μια και να πέσουν όλα σαν τραπουλόχαρτα
να δω την ομορφιά πίσω από πόρτες τσιγαρόχαρτα
να χύσω το κοκτέιλ να γεμίσει όλος ο δρόμος
να πάψω να γυρνάω έρημος, βαρύς και μόνος.