Τα πιο ωραία λουλούδια το καλοκαίρι ανθίζουν.
Κι απ’ όλα τα λουλούδια του κάμπου φαίνεται η νεότης η πιο ωραία.
Αλλά μαραίνεται γρήγορα και σαν πάει πότε δεν ξαναγεννιέται,
η πασχαλιαίς με της δροσιάς τα δάκρυα την ραντίζουν.

Τα πιο ωραία λουλούδια το καλοκαίρι ανθίζουν.
Αλλά τα ίδια μάτια δεν τα κοιτάζουνε.
Και άλλα χέρια σ’ άλλα στήθια τα βάζουνε.
Έρχοντ’ οι ίδιοι μήνες, πλην ξένοι μοιάζουνε,
καθώς τους γελαστούς μας τους κάμπους χρωματίζουν.

Πάλι ήλθε το καλοκαίρι κι οι κάμποι πάλι ανθίζουν.
Αλλ’ απ’ το παραμύθι δύσκολα φθάνεται.
Και το υαλί μικραίνει μικραίνει, χάνεται.
Το πονεμένο μάτι θολώνει, πιάνεται,
Βαριά τα κουρασμένα πόδια δε μας στηρίζουν.

Για μας δεν είναι φέτος που οι κάμποι πάλι ανθίζουν.
Λησμονημένου Αυγούστου ρόδα μας στέφουνε,
τ’ αλλοτινά μας χρόνια γοργά επιστρέφουνε,
σκιές αγαπημένες γλυκά μας γνέφουνε,
και την πτωχή μας την καρδιά βαθιά αποκοιμίζουν.