Χριστούγεννα, Πρωτούγιννα, τώρα Χριστός γιννιέτι
γιννιέτι κι βαφτίζιτι στους ουρανούς απάνου
όλοι οι αγγέλοι χαίρουντι κι όλοι δοξολογιούντι
κι τα δαιμόνια σκάζουνι, και σκάζουν και πλαντάζουν
τα σίδερα ταράζουν.

Σι τούτ’ το σπίτι που ’ρθαμι, μι μάρμαρου στρωμένου,
εδώ ‘χουν κόρ’ για παντρειά, κόρη για αρρεβώνα.
Της τάζουν γιο του βασιλιά, της τάζουν γιο του ρήγα.
Δε θέλει γιο του βασιλιά, δε θέλει γιο του ρήγα
Μον θέλει τα’ αρχοντόπουλο, που πιρπατεί καβάλα.

Σι τούτ’ το σπίτι που ’ρθαμι πέτρα να μην ραγίσει
κι ου νοικοκύρης του σπιτιού χρόνους πολλούς να ζήσει.

Και εις έτη πολλά!