Μεσ’του κόσμου την ερημιά
τίποτα δεν ορίζω
ρούχο μου έχω τη μοναξιά
και χρώμα μου το γκρίζο
Όλη η ζωή μου ένα γιατί
και βράδια αξημέρωτα
ν’αντέχω έχω κουραστεί
του κόσμου τα ξενέρωτα

Στων χειλιών σου το χρώμα άσε με
να ταξιδέψω μέχρι τ’άλλο πρωί
στάλα στάλα να πιω τη ζωή
Στο κορμί σου να γύρω άσε με
και κράτησέ με στ’όνειρό σου σφιχτά
να μη με νοιάζει αν υπάρχει μετά
δεν υπάρχει μετά

Σε χρειάζομαι για σένα νοιάζομαι
την αγάπη που σου δίνω μη χαραμίσεις
Σε χρειάζομαι για σένα νοιάζομαι
και στο θάνατο πηγαίνω αν μου ζητήσεις

Μέσα στης νύχτας τον πυρετό
μοιάζει η αγάπη ρίσκο
άπειρα βράδια μεσ’το ποτό
σε χάνω και σε βρίσκω
Όλη η ζωή μου ένα γιατί
και βράδια αξημέρωτα
ν’αντέχω έχω κουραστεί
του κόσμου τα ξενέρωτα