Λες και τ’ αρώματα
ξάφνου αποκτήσαν σώματα
και γίναν όλα ένα
σ’ ένα κορμί, σε σένα.
Εγώ δυο χέρια αφτέρωτα
όλη μια στάλα του έρωτα,
είπες δεν ξαναγκάλιασα
άλλη φορά τη θάλασσα.

Με είπες κρήνη των κρίνων
Άννα την άνοιξη
ποτάμι των πέντε οίνων
βαθιά κατάνυξη.
Άναψα στα φιλιά σου,
το φως γεννήθηκε,
με πήρες αγκαλιά σου
κι η γη φωτίστηκε.
Με είπες κρήνη των κρίνων
Άννα την άνοιξη.

Λες και τ’ αρώματα
ξάφνου αποκτήσαν σώματα
και πήρε η ανάσα χρώμα
για ένα φιλί ακόμα.
Εγώ δυο λόγια ανείπωτα
άχνα ουρανού και τίποτα,
είπες δεν ξαναγκάλιασα
άλλη φορά τη θάλασσα.

Με είπες κρήνη των κρίνων...

Νύχτες μαζί σου σε δωμάτια αναμμένα
κι εγώ στη γάμπα μου τατού τα δυο σου χείλια,
είναι τα μάτια μου φωτιά, ξενυχτισμένα
με την ηχώ απ’ τα φιλιά στ’ αυτιά κοχύλια.

Με είπες κρήνη των κρίνων
Άννα την άνοιξη
ποτάμι των πέντε οίνων
βαθιά κατάνυξη.
Με είπες κρήνη των κρίνων
Άννα την άνοιξη.