Ολέ, ολέ,
σαν ρόδα π’ ανθούν στη Σεβίλλη
δροσιά έχουν τα δυο σου τα χείλη
τι μάτια όλο λαύρα σαν τη νύχτα μαύρα.

Ολέ, ολέ
ηφαίστειου λάβα η ορμή σου
σαν σφίγγω τρελά το κορμί σου
εμπρός καμπαλέρο άλλο ένα μπολέρο.

Ολέ, ολέ,
στην κάθε ματιά σου το νιώθω
κερνάς σαν σαμπάνια τον πόθο
σ’ αξέχαστες ώρες,
Μαρία Ντολόρες

Ολέ, ολέ,
δεν ξέρω αν είσαι χρυσή μου
παράδεισος ή κόλασή μου
Μαρία Ντολόρες, άλλο ένα μπολέρο.

Η ομορφιά σου τον ήλιο θαμπώνει,
Μαρία Ντολόρες
τη φωνή σου ζηλεύει τ’ αηδόνι,
Μαρία Ντολόρες.

Μονομιάς σαν φανείς, νιώθεις μύρο,
σκορπάς τριγύρω
και ποθώ αγκαλιά σου να γύρω
Μαρία Ντολόρες.