Απλώνεις τη σκάλα φεγγάρι θολό
Ν ’ανέβει η θλίψη ν ’ανέβω κι εγώ

Της πόλης τα φώτα φαντάζουν μικρά
Ιστορίες θαμμένες σε ντουλάπια παλιά

Η ζωή ένας δρόμος που τρέχει
Ο χρόνος μια πίσω, μια μπρος
Η αγάπη όπως φεύγει θα έρθει
Να ’σαι κει όταν φθάσει ο καιρός

Η θάλασσα μοιάζει μια μικρή αγκαλιά
Αν οι σκέψεις που έχω είναι ακόμα βαθιά

Κατεβαίνουν τα αστέρια σαν κοιτούν τα παιδιά
Μα ο ουρανός αγριεύει με μια μόνο ματιά