Έσβησ’ αέρας το κερί
που κράτουνα εις την χέρα
κι είναι για μένα η ζωή,
σκοτάδι νύχτα μέρα

Άντρας που δεν εκάτεχε
τα μάθια ντου πως κλαίνε
αγάπησε και τρέξανε
σαν του μωρού που λένε