Ο βίον εμελέσσεψεν
παρχάρτ’ ς εσιολικεύτεν
τση μεζιρές το χαβεσλούκ
τ’ αρνόπο μ’ `κι επεγνεύτεν

Εποίκες με άμον παλαλόν
κι έχασα το ναμούσι μ’
κι η χώρα ελέπ’ με κι εθαρρεί
πως δί(ει) και παίρ’ ο νούς ιμ’

Πουλόπο μου μ’ αριποδίεις
σ’ όλια `κι θα προκάνεις
θα αγνεφίεις το γούρζουλαν
και έρται ρουζ’ απάν’ ισ’