Ώρα που τ’άστρα σβήνουνε, κ’η ταχινή ροδίζει
Με το κανάκι ενός σεβντάς, απού’χω μέσα στη καρδιά
Με το κανάκι ενός σεβντάς, ο νους αναντρανίζει

Η πρώτη πρώτη ανάλαμπψη, ήμουνα του σεβντά σου
Και τα σβησμένα κάρβουνα, πρώτη μου αγάπη και σεβντά
Και τα σβησμένα κάρβουνα, μοιάζουν στην παρασιά σου